Όλη νύχτα ξαγρυπνώ και γυρνώ στο μαξιλάρι
και το βρώμικο μυαλό μου, που ο διάολος να το πάρει
τρέχει πως να το προφτάσω, πάει στο τέλος θα το χάσω.

Τρέχει πάλι να σε βρει, να σε σύρει στην σπηλιά του
για να ανάβεις και να σβήνεις την αχόρταγη φωτιά
του να είσαι σκλάβα στο ναό του, να λατρεύεις το είδωλο του.

Μα όχι εσύ μην με κοιτάς με τα αθώα σου τα μάτια
πόσο γρήγορα μπορεί να γεμίσουνε με δάκρυα
κι όλα σου τα σ´ αγαπώ να τα κάνει αυτό κομμάτια
όταν μπεις μες στο δικό μου, το βρώμικο μυαλό μου.

Στην αγκαλιά σου ένα μωρό, στην κοιλιά σου ένα φίδι
σε έναν ξέφρενο χορό θα ´ναι ο έρωτας παιχνίδι
που στο τέλος πάντα χάνεις, πλησιάζεις μα δεν φτάνεις.

Θα κρατά ένα μαχαίρι, θα σου πει λοιπόν να, χτύπα,
εδώ στο μέρος της καρδιάς που απέμεινε μια τρύπα
δεν τρέχει αίμα μα σκοτάδι, πιο βαθύ κι από την νύχτα.

Τώρα εσύ τι με κοιτάς με τα αθώα σου τα μάτια;
δεν το ξέρεις πως μπορεί να γεμίσουνε με δάκρυα,
κι όλα σου τα σ´ αγαπώ να τα κάνει αυτό κομμάτια
όταν μπεις μες στο δικό μου, το βρώμικο μυαλό μου.

Όταν θα σταθείς γυμνή με το δέρμα σου σαν στάρι
θα τραβήξει ξαφνικά ένα όπλο απ´ το συρτάρι
θα πυροβολεί τα αστέρια, θα ματώνει το φεγγάρι
θα ξεσπάσει καταιγίδα και θα σβήσουν όλοι οι φάροι.

Μα όχι εσύ μην με κοιτάς με τα αθώα σου τα μάτια
πόσο γρήγορα μπορεί να γεμίσουνε με δάκρυα
κι όλα σου τα σ´ αγαπώ να τα κάνει αυτό κομμάτια
όταν μπεις μες στο δικό μου, το βρώμικο μυαλό μου.