Στη βιτρίνα του κόσμου τη ζωή μου γυρεύω
και στην πέτρα λαξεύω την ελπίδα γυμνή.
Σαν αντίδωρο δως μου τα μαλλιά του αγέρα
την εβδόμη ημέρα και την πρώτη φωνή.

Με πειθώ και με τρόπο τα μαχαίρια πουλάω
και σε μάρκες χαλάω τον παλιό θησαυρό.
Κι οι ληστές μες το κόλπο μνήσθητί μου όταν έλθεις
ποιάς αιώνιας μέθης κουβαλάω τον σταυρό.

Στην παλιά σου εικόνα η ψυχή μου ταμένη
οι δικοί μου κι οι ξένοι εκαήκαν στο φως.
Και η μοίρα μου η νόνα το φονιά νανουρίζει
ποιος θεός φοβερίζει τον καινούργιο θεό.

Κι όποιος τράβηξε πρώτος τον θεόρατο Ρήγα
τα αισθήματα λίγα σε αδειανό καμπαρέ.
Κι όσους τρώει ο νόστος μιας μελλούμενης πλάνης
κερδισμένος μα χάνεις στου βυθού το καρέ.