Μια Κυριακή ανακοπή στο πρωινό τσιγάρο
έχω αρχίσει να μετρώ, να απαριθμώ και να ζυγίζω.
Αν τα λάθη μου, μου έκρυψαν της ρότας μου το φάρο
αν ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά εγώ αρμενίζω.

Να θυμηθώ πως είναι όλα να ‘ναι εντάξει,
να ξαναζήσω πρώτο έρωτα, το πρώτο μου φιλί.
Μιας και ξέχασα τα πάντα και δεν είμαι πια δεκάξι
το να ξεχνάς αγάπη μου είναι η πρώτη απειλή.

Να ξεκινήσω ίσως κάποτε να έφτανε ένα πάμε
μα τώρα αυτός ο δρόμος που στο διάολο οδηγεί.
Έχω περάσει και τα είκοσι κι αρχίζω να φοβάμαι
το να φοβάσαι μάτια μου είναι η δεύτερη πληγή.

Μη μου ζητάς να τραβηχτώ έξω απ’ το καβούκι
πως βαριέμαι, δεν αντέχω σου το λέω πια στ’ αλήθεια.
Έχω πρόβλημα μεγάλο κι έχω πέσει πια σε λούκι
το τρίτο πρόβλημα μωρό μου είναι πάντα η συνήθεια.

Ακροβατώ πάνω σε σύρμα με ρεύμα τεντωμένο
ότι γράφει δεν ξεγράφει κι είναι μόνη η αρχή.
Ποντάρουν σε στοιχήματα πως μ’ έχουν τελειωμένο
μα είναι δικό μου κάθε βήμα απάνω στο σκοινί.

Τώρα πέφτει ή δεν πέφτει πονταρίσματα βροχή
να βλέπω να σαλεύει στη ματιά τους η αγωνία.
Πιστεύουν θα κερδίσουν στην επόμενη στροφή
μα είναι δική μου η ζωή τους περιμένει στη γωνία.

Μη με ρωτάς μονάχα δες είμαι άλλος έχω αλλάξει
πόσο μισώ το κάθε γέλιο την κάθε τους γιορτή.
Είναι το μίσος που με κάνει να έχω πλέον αρπάξει
το τέταρτο το χτύπημα στην κεντρική αορτή.

Ακροβατώ πάνω σε σύρμα με ρεύμα τεντωμένο
ότι γράφει δεν ξεγράφει κι είναι μόνη η αρχή.
Ποντάρουν σε στοιχήματα πως μ’ έχουν τελειωμένο
μα είναι δικό μου κάθε βήμα απάνω στο σκοινί.

Τώρα πέφτει ή δεν πέφτει πονταρίσματα βροχή
να βλέπω να σαλεύει στη ματιά τους η αγωνία.
Πιστεύουν θα κερδίσουν στην επόμενη στροφή
μα είναι δική μου η ζωή τους περιμένει στη γωνία.