Τρελό σκαρί μέσα σε πέλαγος φωτιά,
σκαρί παράξενο με κάτασπρα πανιά
είν’ όσα ζήσαμε χωρίς αναπνοή,
λες και μας χρώσταγε τα πάντα η ζωή,
είν’ όσα ζήσαμε χωρίς αναπνοή,
λες και μας χρώσταγε τα πάντα η ζωή.

Φωτιά που άναψε στο μάτι του βοριά,
όλα τα παίξαμε, θαρρείς, σε μια ζαριά,
τραγούδι που έμεινε μονάχα στην αρχή,
χωρίς ανάσα, δε σου βγαίνει η φωνή,
τραγούδι που έμεινε μονάχα στην αρχή,
χωρίς ανάσα, δε σου βγαίνει η φωνή.

Τα μεθυσμένα μου στιχάκια σεργιανώ
δίπλα στο κύμα, με αέρα στεργιανό
κι έμεινε τ’ όνειρο στο φως για να χαθεί,
στης καληνύχτας τη σιωπή ν’ αναδυθεί
κι έμεινε τ’ όνειρο στο φως για να χαθεί,
στης καληνύχτας τη σιωπή ν’ αναδυθεί.