Σ' αποπαίρνει η μέρα και σε καίει μια φωτιά,
τα παλιά κάνεις πέρα, ξεκινάς για μακριά,
σε μεθά το σκοτάδι, σε μαγεύει το φως,
σου χρωστούν ένα χάδι, όλα γίναν καπνός.

Των ανέμων που φεύγουν, αγαπάς τη σκιά,
μελωδία που σβήνει σε τραβά στα βαθειά,
ιστορίες μιας μέρας ανασαίνουν βαριά,
τις σκορπάει ο αγέρας κι όλα παίρνουν φωτιά.

Μια γραμμή τραβηγμένη σ’ ένα άσπρο χαρτί,
η σειρήνα πνιγμένη σ’ αφρισμένη ακτή,
τα ταξίδια τελειώσαν πριν η Ιθάκη φανεί,
θα σου πνίγει τα στήθια μια γλυκειά θαλπωρή.

Για στολίδι το ψέμμα, έρωτες στο σωρό,
όλα πια είναι ίδια και πληρώνεις γι’ αυτό,
σε ατέλειωτους δρόμους μια μικρή διαδρομή,
πλέκεις κύκλο τους φόβους σου και μιλάς στη σιωπή. ( χ2 )