Με ανοιχτές αγκάλιες δεχτήκαμε το χινόπωρο
Γελούσανε τα κορμιά μας γελούσανε οι αυλές μας
Το γέλιο μας έτρεχε να βγει έξω απ’ τα σπίτια
Αλλά το τσάκωναν οι νοικοκυρές
Και το εμπόδιζαν να ξεπορτίσει
Οι πετεινοί χάλαγαν τον κόσμο
Οι κοκόροι ακόμα και τα τριαντάφυλλα
Είχανε ξεκουφάνει

Κι έρχονταν το χινόπωρο με τόσα φύλλα
Όσα δε σήκωναν ενωμένες οι καρδιές όλων μας
Κάθονταν σε υπέροχο άρμα
Κι άφηνε παγώνια να το σέρνουν
Να το ξεπροβοδούν παιδιά ατάραχα
Που έφερναν στην όψη εικόνες από λιβάδια
Και χωρίς να παίζουν
Έπαιξε η ζωή τους μπροστά μας
Τον χορό των ματιών που αγνανεύουν το θαύμα.