Στην άκρη αφήνει
για λίγο το παιχνίδι του
όσο κρατάει το βλέμμα επιείκειας
που ρίχνω προς τα πίσω.
Κι ενώ θαρρώ πως όλα αλλάζουν
ανακαλύπτω ίχνη
σκληρά σαν πέτρα
στον χρόνο σκάβοντας
βαθιά.

Μου ρίχνει μια ματιά
και λέω πώς γίνεται;
Νόμιζα πως κοιμόσουν
στο παραμύθι σου
εκεί αποξεχασμένο.
Κανείς δε σκέφτηκε να σε ξυπνήσει.
Εγώ με τα ίδια μου τα χέρια
σε σκέπασα καλά
με ωριμότητα κι ευθύνη
σκληρά αποκτημένα και τα δύο.
Ένα παιδί σαστίζει ακόμα μέσα μου
κάθε που φτάνει στο παράθυρο
και ψάχνει κάτι γνώριμο
μα όλα γύρω ξένα.

Ένα παιδί ξυπνά κάθε φορά
που εγώ σαστίζω
πόσο παιδί ακόμα κουβαλά
ο ώριμος εαυτός μου.

Ένα παιδί
άγρυπνο
παραμονεύει
καιροφυλακτεί.
Και ελέγχει.