Η θλίψη μου βουτάει από το μπαλκόνι,
πέφτει κάτω – μπαίνει στη γη,
βγαίνει από αυτή.
Η θλίψη μου βουτάει από το μπαλκόνι,
παρανομεί – δεν αντέχει τον εαυτό της,
κάνει την νύχτα μέρα.
Η θλίψη μου βουτάει από το μπαλκόνι,
σπάει την καρδία της χίλια κομμάτια χειμάρρων μεγάλων,
ρίχνει τα αστέρια κάτω – κλέβει το φως τους –
αντέχει,
δίνει αέρα και ζει,
ανασαίνει και ζει.