Είδα πώς γύρισα απ’ τα ξένα
και στ’ ώριο βρέθηκα σπιτάκι
που μια φορά μικρό παιδάκι
περνούσα χρόνια βλογημένα.

Αχ, ζούσε το σπιτάκι ακόμα!
Τα γιασουμιά του γύρω ανθούσαν,
μα αδέρφια μέσα πια δεν ζούσαν,
τ’ αδέρφια τα `χε φάει το χώμα!

Κ’ είδα πώς τα `χαν ασπρισμένα
ογδόντα χρόνια τα μαλλιά μου
κ’ ήταν αδύνατη η λαλιά μου
κ’ ήταν τα μάτια μου σβησμένα.

Κ’ είδα πως πλάγιασα στο μέρος
που μια φορά μικρός κοιμόμουν
κι αν είναι αλήθεια συλλογιούμουν
πως τυραννιέμαι τώρα γέρος.

Κ’ είδα πως έρριχτε μια αχτίδα
κι’ ο ήλιος προς το παραθύρι,
σα να ζητούσε πρι να γύρει,
στο θάνατο να δώσει ελπίδα.

Και σιγανά ψυχομαχούσα
σε πρώτο και στερνό κρεβάτι
κι από το φύσημα του μπάτη
να πάρω αναπνοή ζητούσα.

Και λόγιαζα με θλίψη γύρω
και κοίταζα τη στέγη απάνω
κ’ είπα, καιρός μου να πεθάνω,
καιρός στ’ αδέρφια μου να σύρω.

Κ’ είδα πως πέθανα με ειρήνη
και πως με πήγαν δίχως θρήνο
στο ρημοκλήσι, που κ’ εκείνο
πιο έρμο ως τώρα είχε γίνει.

Στ’ αδέρφια μ’ έφεραν κ’ εμένα,
να με χαρούν τα κόκκαλά τους,
που τους ξεχνούσα στα καλά τους
και γύριζα στα μαύρα ξένα.