Εσένα συλλογίζομαι, την ανθισμένη ιτιά,
που σκόρπιζα στην άνθινη γιορτή σου με καμάρι,
τον πρώτο πρώτο στοχασμό, μια τρυφερή ματιά
από κλαδάκι σε κλαδί τ’ αγέρι να τα πάρει.

Και να τα φέρει μακρινά σε μια γωνιά της γης
ψηλά από δάση και βουνά, σ’ ενός γιαλού την άκρια
εκεί που κάθε ξύπνημα γλυκόλαλης αυγής
θα `φερνε αγάπη στην καρδιά κι όχι του πόνου δάκρυα.

Ο αχός απ’ τα τραγούδια μου —αχ! Πόθος μου κρυφός —
στα κλώνια σου ν’ αντάμωνε τον μυρωμένο αγέρα
και να `φτανε ο αντίλαλος του φεγγαριού το φως,
να γίνονταν και ο γιαλός γαλάζιος πέρα ως πέρα.

Τώρα, καθώς σ’ αντίκρισα, δεν πίστευα πως θα `σαι
γριά, γυμνή σαν φάντασμα, με κλώνια ξεραμένα
τι γίναν τα τραγούδια μου που τ’ άκουγες; Θυμάσαι
τους παιδικούς μου στοχασμούς που πήρες από μένα;