Σε τούτη τη μέρα σε τούτη τη νύχτα
στην ώρα τούτη όλη μας η ζωή.

Μίλα μου τώρα, το αύριο είναι μακριά
ίσως αύριο είμαστε και εμείς άλλοι.
Πρώτα το λευκό
κι ύστερα τα χρώματα τα εφτά της ίριδας
κι ύστερα το μαύρο
τώρα το φως της άλλης μέρας.
Όχι το λευκό!
Φως· το οράς και γελάει
του μιλάς και θυμώνει
το αγγίζεις και αποτραβιέται στη γωνία
σε αγγίζει και φλέγεται το σώμα σου
φως και νερό
στη στεγνή πέτρα
γίνε σπορέας
η γη ανοίγει στα δυο να σε δεχτεί.

Γυναίκα, έρχεσαι κάθε μεσημέρι
από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
απ’ την αρχή της μέρας
ακροπατώντας ροδοδάκτυλη
όλη αίνιγμα και υπόσχεση
απ’ το τέλος του ήλιου με μια αγκαλιά χρυσάνθεμα
χυμένα στα μάτια σου
κατεβαίνοντας τα λευκά όρη με το άγριο πρόσωπο
του χειμώνα
υγραμένη απ’ τη νοτιά της θάλασσας
παραδομένη στο μεθυστικό τραγούδι του πελάγου.
Μείνε θάλασσα.
Γίνε γη.
Τώρα γεννιέται απ’ την αρχή ο κόσμος
είναι δικό μας και τούτο το μεσημέρι
το αύριο είναι μακριά.
Ίσως δεν είμαστε εμείς στο αύριο.