Μὲ τὸν καιρὸ ποὺ πρόσχαρη ἦταν νέα
-- ἀλίμονο! -- γιὰ νὰ ἀναμετρηθεῖ,
γιὰ νά ῾βρει ἕνα σκοτάδι πιὸ βαθύ,
σέρνεται πρὸς τὴν πένθιμη ἀλέα.

Βαριὰ στὴ ζωή της ἔπεσε ἡ αὐλαία
κεῖ δὲν μπορεῖ καλὰ νὰ θυμηθεῖ.
Τὸ χεῖλος, μόνο ξέρει, δὲν ἀνθεῖ,
δὲν εἶναι πιὰ τὰ μάτια της ὡραῖα.

Κι ὅπως τὰ δέντρα ὁλόγυρα σιωποῦν,
ἔτσι ποτὲ γιὰ ἐκεῖνον ποὺ τὴ χάνει,
ποτὲ δὲ θά ῾ρθουν ἄνθρωποι νὰ ποῦν.

Ἄχ, μήτε τ᾿ ὄνομά του ἐδῶ δὲ φτάνει!
Νὰ ζεῖ; Καὶ πάντα νὰν τὸν ἀγαποῦν;
Μὴν ἔχει τάχα -- σὰν αὐτὴ -- πεθάνει;