Καίκι ξάνοιξε στο πέλαγο, αυγούστου πρωινό καλο καιρό
γιαλό δε τράβηξε μα στ'ανοιχτά, απέραντης θάλασσας την αγκαλιά

Μικρό κι αν ήταν κι ατίθασο, φόβο δε θώρησε στον κόσμο αυτό
στεριές λαχτάρησε απάτητες, μα δε περίσεψαν οι αγκυρές

Καίκι μου άρμενε μα μη βιαστείς, όνειρα και σκοπούς να μοιραστείς
σ'αυτές τις θάλασσες που τριγυρνάς, σειρήνες και θεριά θα συναντάς

Κάλλιο στα κύματα ν'ακροπατώ, παρα με τους πολλούς να υπνοβατώ
εμέ με μάθανε να κυβερνώ, πέρα απ'τα μάτια σας το δυνατό


Καίκι του φευγιού το βάφτησαν, ιδέες και καημούς το μέθυσαν
Αυγούστου πρωινό εμίσεψε, στο μέγα δειλινό γραίγος εφύσηξε

Καίκι θα γενώ ν'άκολουθώ, ό'τι δε πρόφτασες θ'αναζητώ
στης μνήμης το βυθό μόνο σιωπές, κουμάντο και χαρές στις θαλασσές

Στου ανέμου την οργή δεν άντεξε, στης γης το σύνορο προσάραξε
μ’ αν στα ταξίδια σου αγαπηθείς, λένε πως κάποτε θ'αναστηθείς.