Ένας ταξιδιώτης που πηγαίνει προς τα πάνω,
συνέχεια κινείται και όλο τον χάνω.
Πάει σε μια βρύση, για να μεθύσει
και μ’ άγιο νερό την ψυχή να καθαρίσει.

Μα βρίσκει εμπόδιο και το νερό τελειώνει,
είναι ξερή η πηγή και γύρω έχει σκόνη.
Δεν ξέρει τι να κάνει, αφού έχει ήδη πεθάνει.
Την Σωτηρία στον Ουρανό πιστεύει πως την πιάνει.

Κει στον Παράδεισο οι αγγέλοι περιμένουν.
Ζυγίζουν πόσο τα αμαρτήματα βαραίνουν.
Έχω Χρηστά τα Ήθη (λέει) Μα όμως δε τους πείθει.
Στην Κόλαση τον στέλνουνε χτυπώντας τον στα στήθη.

Στη Κόλαση οι δαίμονες εκεί τον περιμένουν.
Στην είσοδο με ανείπωτη λαχτάρα τον προσμένουν.
Πώς θα ξεφύγει; Για δε το αξίζει...
Περνάει μπροστά απ’ τους δαίμονες κι αδιάφορος σφυρίζει...

Και πιο μπροστά η Έξοδος με γράμματα μεγάλα,
σαν να φωνάζει "Ταξιδιώτη, έλα έχει εδώ μια σκάλα".
Την κατεβαίνει. Και ξάφνου βγαίνει.
Απ’ το όνειρο που έβλεπε, η καρδιά του ήταν τρελαμένη...

Με ψυχή μετανιωμένη
Ο ταξιδιώτης μας απάντηση προσμένει
Αν συγχωρέθηκαν τα λάθη που είχε κάνει
Ή αν το μαρτύριο στη Κόλαση επαναλαμβάνει...