Ξόδεψαν εδώ τις ώρες τους με ειρωνικά σχόλια,
γεμάτα υποψία και υποτίμηση για μένα.
Οι διαθέσεις τους απέναντί μου άλλαζαν με το παραμικρό,
σαν ξαφνικό θρυμμάτισμα τζαμαρίας από μπάλα ποδοσφαίρου,
απότομη αλλαγή καιρού, κατολίσθηση πλαγιάς,
βύθισμα πλοίου μέσα σε δίνη κυμάτων.

Είμαι το βέλος και ο στόχος μαζί,
έστω και αν μου χαμογελούν από μακρινή βεράντα,
ο κυνηγός, η καραμπίνα και το θύμα είμαι,
το νεκρωμένο βλέμμα πτηνού μέσα σε μαδημένα πούπουλα.

Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε πως ανέκαθεν βάδιζα
σε βαλτώδη νερά με πανύψηλα, υδρόβια δέντρα,
εθισμένα σε κάθε είδους πλημμύρα,
πως παρίστανα μια ζωή το αδέσποτο
που χάιδευε με την ουρά του
τα πόδια και τα χέρια τους,
εκλιπαρώντας για λίγο την προσοχή τους
που πάντα προσφέρουν, όπως και τα χαμόγελα,
με καλυμμένη καταισχύνη.