Άκουσε τη φωνή σου
και κραύγασε
κραύγασε
κραύγασε
από τον ήχο της φωνής σου,
γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομερό
από ολόκληρο τον ήχο του μυαλού,
από ένα μυαλό που ακούει
ολόκληρο τον ήχο του μυαλού,
μέχρι το τέλος,
μέχρι εκεί που τελειώνει το μυαλό
έχοντάς τα αφήσει όλα πίσω
και μην έχοντας να προχωρήσει άλλο.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομερό απ’ αυτό.
Γιατί αυτό είναι το γκρεμιόλβιο, το ωλιάχτιο, το τρισευμόλπιο,
κι αυτό είν’ όλο.
Υπάρχει ανάμεσα στους εδώ και προς τα εκεί,
και θέλει μα δεν μπορεί,
μα θέλει και στέκεται,
μα μπορεί επειδή στέκεται εκεί,
το μυαλό σαν άδειο σώμα, σαν παγωμένα δόντια,
στέκεται,
ανάμεσα στους εδώ και στους εκεί,
η συντριβή του μυαλού, το τραυλισμένο σώμα.
Ανασηκώνεται και ξαναπέφτει,
ριζόσχημο χώρισμα, αιμοδιψές κενό,
ακούει τη φωνή του
και κραυγάζει
κραυγάζει
κραυγάζει
από τον ήχο της φωνής του,
γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομερό
από ολόκληρο τον ήχο του σώματος,
από ένα σώμα που ακούει
ολόκληρο τον ήχο του σώματος,
μέχρι εκεί που τελειώνει το σώμα.
Γιατί εκεί μιλούν αυτοί που δε συνομιλούν ποτέ αλλιώς
κι αυτό περιμένουν,
γιατί σ’ αυτό συνομιλούν,
κι αυτό είν’ όλο.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομερό απ’ αυτό,
μετά απ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτε,
έχοντάς τα αφήσει όλα πίσω
και μην έχοντας να προχωρήσει άλλο.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το μυαλό.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το σώμα.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το σώμα.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το μυαλό.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το σώμα.
Κι αυτό είν’ όλο.
Μέχρι εκεί.