Σὰν πόσοι ἁρπάζανε
κἀμμία τους λέξη;
Μία μόνη φράση τους;
- Λίγοι· πέντ’ ἕξι. -

Πλὴν ζοῦνε σήμερα
καὶ βασιλεύουν·
φωτίζουν πνεύματα,
καρδιαὶς μαγεύουν·

καὶ τοῦτο τάχατες
γιατὶ συμβαίνει;
- Γιατ’ εἶναι ἡ γλῶσσα τους
ἀπεθαμένη·

δασκάλων ηὕρεμα,
γλῶσσα μελέτης,
ὁποῦ δὲν ἔλαβε
ζωὴ ποτέ της. -

Γράφτε, Λογιώτατοι!
Κι’ ἂς μὴ εὐτυχήσῃ
λαὸς τουρκόσπορος
νὰ σᾶς νοήσῃ·

γράφτε, καὶ τ’ ἄψυχο
σοφὸ βιβλίο
ἂν πνέῃ κατάκαρδα
θανάτου κρύο·

κι’ ἂν, ὡς τὸ πνεῦμα σας
τὸ βιό του ἀνοίγει,
φράση ὁλοζώντανη
κἀμμία ξεφύγῃ,

μὴν, ὦ φωστῆρες μου,
σᾶς φέρῃ ἐμπόδιο·
ἕν’ ἀπαρέμφατο...
καὶ καταυόδιο.

Ἐγὼ – σὰν ἔλεγα
πῶς δὲ χρωστοῦμε
παρὰ νὰ γράφωμε
καθὼς μιλοῦμε·

ζητῶντας ἄκοπα
τὴν ἴδια γλῶσσα
πότε στὸν Ὄλυμπο,
πότε στὴν Ὄσσα·