Πόσα χρόνια εδώ κάτω...
Λέω να κάνω τη βουτιά και να φτάσω
όπως ο δύτης τη μάσκα του οξυγόνου
που την έκλεψε ο ζηλιάρης βυθός.
Να σε φτάσω γλυκιά ασφυξία μου.

Βγήκε ένας ήλιος ραψωδός μέσ’ στα χαλάσματα
στάλαζε φως στα φυλλοκάρδια των ονείρων μου
(φως εκ φωτός από την πρώτη μου νεότητα)
κι ύστερα χρίστηκε αργυραμοιβός στα ημεροστάσια
ήλιος με ηλίαση – έκοβε νομίσματα
κι έρραινε τη θλιμμένη τσιμεντούπολη
κι εγώ ανέβαινα να πιάσω στα φυλλώματα των άστρων
τους υπερήχους τόσων και τόσων εξαφανισθέντων.

Άλλη είν’ η ώρα του σπαρμού και των ανέμων
κι άλλη του καρπωτή και του αχυροσυλλέκτη
ώρα που έρχονται οι κανίβαλοι χορεύοντας
χοροπηδώντας με τα τέσσερα στη ζύμη
πάνω στο σώμα του ψωμιού
έρχονται οι παραζυγιστές κι οι χαλκευτές της κρίσης
Γρηγορήτε!

Με βρίσκει η νύχτα να βυθοσκοπώ το ποίημα ως τη ρίζα του
κι έτσι να βγαίνει τετραγωνισμένη η αλήθεια του.

Να μοιάζαμε τ’ αειθαλή και τα αιωνόβια
και κάθε τέτοιαν εποχή ν’ αλλάζαμε φυλλώματα
μελαχρινοί κορμοί κι οι κεφαλές αλεύκαντες
τα μέλη μας σε φλογερή αιθεροβασία
(ν’ άλλαζε δέρμα κι η ψυχή μας πού μαράθηκε)
και πάλι η εποχή τροπαιοφόρα με τα κόκκινα
όπως η μάχη

άνοιξε τη γροθιά να δω τι κρύβεις
στήθος παιδίσκης ή χειροβομβίδα;

Είμ’ ένας πίδακας νερού που έγινε στήλη
και τ’ όνομά μου να το γράφει ο άνεμος
ν’ ακούγεται η βουή του στο διάστημα
ανάμεσα από τις κεραίες των μεγαλουπόλεων
ν’ αναγνωρίζεται από τους κωφάλαλους του μέλλοντος
(μάνα από τ’ άφεγγα της γης είδες τι γέννησες;
Μια προτομή βροχής κι ανέμου γέννησες) ξόρκι.

Έ! Ήλιε φύλαρχε αυτής της τσιμεντούπολης
κατέβασε τις λεοντοκέφαλες από την πύλη
φύγετε φύγετε ανθρωπόμορφα
να ξαναγίνω άναρθρος και δάσος.