Η νύχτα πέφτει πάντα, και σκοτώνεται,
σκορπίζεται, κομμάτια στα στενά.
Μαζί μου κάθε βράδυ, ανταμώνεται,
κομμάτι με κομμάτι, αγκαλιά.

Τρομάξαν, κάτι αδέσποτα και κρύφτηκαν,
στις γάμπες, με τα κόκκινα καλσόν,
σκιές μες στην ομίχλη, που ξεχάστηκαν,
σαν όνειρα σε κάδους σκουπιδιών.

Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
ζεστά ζεστά, και σκεπασμένα.
Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
θα ζω εγώ, για σένα.

Με πήρε πάλι απόψε, το παράπονο,
στα στέκια με τραβάει, απ’ το γιακά,
με βρήκε το ξημέρωμα, το άπονο,
σε μπάρες με ποτήρια, αδειανά.

Τα φώτα, ένα ένα, παραδίνονται,
χαράζει, στις ταράτσες η αλήθεια,
εκείνους που ξεχάσανε, να δίνονται,
πισώπλατα χτυπάει, η συνήθεια.

Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
ζεστά ζεστά, και σκεπασμένα.
Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
θα ζω εγώ, για σένα.