Φυλακισμένος πίσω από τα γυάλινα κάγκελα
της αιώνιας νηνεμίας
ο άγγελος προστάτης σου
ανήμπορος
σωπαίνει
όταν μέσα σε λίγα λεπτά
τ’ ακρωνύμια των λέξεων αιμορραγούν
και ακανόνιστος ο σφυγμός της ώρας εμβολίζει
ένα ζευγάρι εμπύρετων στιγμών
όταν το φεγγάρι στραγγίζει
τα υγρά του κατρακυλώντας
στο πέτρινο στήθος της νύχτας
για να σου στείλει το ουρλιαχτό
μιας πληγωμένης λύκαινας

Τ’ αγκίστρια λαμπυρίζουν στο σκοτάδι
βουτούν βαθιά
ο προβολέας φωτίζει
τα τοιχώματα της σπηλιάς

Όσο και να σκαλίσεις
όσο κι αν ψάξεις βαθιά
πίσω από τις ρωγμές της ατράκτου
θα βρεις μόνον
το νεκρό μάτι του ψαριού
και τα κέρματα των σκουριασμένων ονείρων
που μάταια στοιβάζονταν
στο πηγάδι των επιθυμιών