Ήσουνα- λέει- γυμνός ξαπλωμένος σε στρώμα
άλλων γυμνών σωμάτων
και κρατούσες στο χέρι σου τριαντάφυλλο.
Τα αγκάθια του λουλουδιού σύρματα πλεγμένα
γύρω απ’ τις πληγές σου
κι ένας εσταυρωμένος Έρωτας από πάνω
να δαγκώνει τα στήθη του ουρανού.

Ήθελα να σε φιλήσω.
Μέσα σε κείνη την θάλασσα των στεναγμών
εγώ ήθελα να σου δώσω
μια πληγή ακόμα

να κυριεύσω επάνω σου
στα μη στα όχι στο φόβο
στο κρυμμένο πάθος σου.

Δεν ξέρω αν σε πόνεσε ή τι σε πόνεσε περισσότερο
το φιλί μου ή η συρμάτινη υπόσχεση του λουλουδιού.
Δεν ξέρω αν μπόρεσες να με δεις
μέσα στους βόγκους και τον ορυμαγδό του συσσωρευμένου
πόθου.

Είσαι τόσο ωραίος όταν δε μ’ αγγίζεις.
Μια γλυκιά μαχαιριά
που φτάνει ως τον θρόνο του Ήλιου
ως εκεί που η ίδια η φύση
αγκαλιάζει τα σύρματά της
ως εκεί που χάνεσαι κι ο ίδιος
μέσα στα δικά σου σύρματα.

Είσαι τόσο σκληρός μ’ αυτό το τριαντάφυλλο
στο ματωμένο σου χέρι.

“Άγριο παιδί της υπαίθρου
με λαξευμένο στο βλέμμα
ένα γαρύφαλλο τατουάζ
σε βραδινό τοπίο
που χάθηκε”