Αρκούν, πλέον, τα νάματα της εύανδρου Ηπείρου. Αρκούν, πλέον, τα συναξάρια των λαφυραγωγών του σπέρματος.
Αρκούν οι ύπουλες διεισδύσεις των υφάλων σήμαντρων στ’ ατμοσφαιρικά στρώματα της λήθης. Αρκούν.
Τώρα η ψυχή μας ποθεί την γαλήνη. Τώρα η ψυχή μας ποθεί την χαρά. Έστω και αν απαιτείται δι’ αυτό,
ακόμη και για μιαν μόνη στιγμή ή της αύριο ή της χθες, η εξωμήτριος κύησης του φόβου μας στα επιρριπτάρια της αθανασίας.
Έστω και αν απαιτηθεί η ερήμωσις των λατομείων εντός σκάφανδρων, η τοποθέτηση πουλιών, σε γεωμετρικά σχήματα,
επί των επάλξεων, η άγρια της αύρας στην αφροδίσια γύμνια του δάσους. Έστω και αν η θυσία που απαιτείται
και πάλι από μας είναι τόσο οδυνηρή όσο τα δάκρυα που κυλούν από τα θλιμμένα μάτια της, οι τραγικές πλεξίδες των μαλλιών της.
Έστω και αν η εις Εκβάτανα αλγεινή μετάβαση μας μας επιφυλάσσει τόσες φρικτές συνέπειες και για τώρα και για το μέλλον.
Και να, κιόλας, που ο σεμνός συκοφάντης, ο σεπτός συκοφάγος, ανθίσανε πάνω στα πολεμικά μανουάλια.
Η Καρχηδών σίγησε δια παντός. Το άσμα της συνεχίζουν τώρα σε ρυθμό αιθάλης. Αυτή η σημαία είναι δική σας; Αυτά τα αίματα είναι δικά μας;

Αυτά τα φάσγανα είναι δικά σας; Αυτές οι ρόδακες είναι πιστοί; Συμφέρει στο άπειρο το χάος του ονείρου;
Αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουν κι οι λυγεριές;