Νιφάδες χιονιού στο γιακά, με ναρκώνουν
Οι μπότες γλιστρούν και τ’ αυτιά αγκιστρώνουν τον ήχο
Στολές, οπλισμός, μέσ’ τα μάτια ο φακός
«στάσου εδώ, μέσ’ το φως» και κοντράρισε κάργα τον τοίχο

Δεν είναι που ξέρω του τοίχου να νιώθω τον χτύπο
Δεν είναι που η σκέψη, κελί, δε θ’ αντέξει αν φύγω
Είναι κείνη η φωνή, μεσ’ τη νύχτα εκεί που μου λέει
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ’ το λίγο

Πιο κάτω απ’ το κάτω, τρυπώνει η ελπίδα
Κι εγώ απ’ το πάτο μια τρύπα στο χρόνο ανοίγω
Σε βλέπω θηλιά στου καιρού μου το δίχτυ
Μαντόνα και Κίρκη στο ίδιο στημένο μοτίβο

Δεν είναι το τσακ του αναπτήρα που βλέπω όταν στρίβω
Δεν είναι ψεύτικό δράμα του χρόνου που κρύβω
Είναι κείνη η φωνή μεσ’ τη νύχτα εκεί που μου λέει
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ’ το λίγο

Πνίγομαι σ’ ένα ποτήρι βαθύ
Σ’ ένα πηγάδι του νόστου
Της πειρατείας σου η μουσική
Χρόνος μετράει εντός

Μια πεταλούδα το νου μου σκορπάει
Μ’ ένα βιολί που ουρλιάζει
Μέτρα το χρόνο μ’ αυτό που πονάει
Κι όχι μ’ αυτό που τρομάζει

Μη μου μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς

Στο στέκι οι φίλοι μικραίνουν το φόβο. Μα εγώ σ’ έχω δεί και ξανά
στήνω πλάτη στον τοίχο Κουβέντες σημαίες, ψυχές που σε παίρνουν.
Παρέες της νύχτας, δωμάτια πίσω στο κήπο Στη σκάλα με βία,
το βλέμμα γωνία. Κομμένος στα τρία, το νου σ’ αμνησία τυλίγω
Το χρώμα σου μένει στα φώτα του πάρκου. Τη γέννα του δράκου,
στη γέννα της πάλι την πνίγω Χλώμιαζες όταν μιλούσα γι’ αυτό.
Και τα δεσμά του υμνούσες. Ό,τι μας δένει το ουρλιαχτό έλεγες
πως τ’ αγαπάς. Μείνε λοιπόν, στου καιρού τη βουή μ’ ένα
θλιμμένο δοξάρι. Δώστ’ τη φωνή σου σαν στείρα αμοιβή
σ’ όποιον μπορεί να σε πάρει. Δεν είναι η μνήμη κερί,
που ζητάει να το σβήσω. Δεν είναι που πριν και μετά από
σένα θα ζήσω. Είναι κείνη η φωνή μεσ’ τη νύχτα εκεί που μου λέει.
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ’ το λίγο