Ω άγγελε των ουρανών, λατρεία της ψυχής μου,
ω αγαθόν κοράσιον, πού είναι η ελπίς μου
και η παρηγορία μου;
Με τρόμον των ονείρων μου γνωρίζω την απάτην,
εις τον θλιμμένον οίκον μου σ’ αναζητώ εις μάτην
πού είσαι, Βικτωρία μου;

Ω σεις, που χείρ αγαπητή εφύτευσεν, ω άνθη,
καθώς μόλις ανθήσασα η κόρη μ’ εμαράνθη,
και σεις να μαρανθείτε,
το χώμα σας νέφος υγρόν ποτέ να μη δροσίσει,
το χώμα σας ανθρώπου χείρ ποτέ να μη ποτίσει
στο χώμα σας καήτε.