Ξαφνικά στο πλατό, μια παράξενη μέρα
Ένας ήχος συρτός, μια θλιμμένη φλογέρα
Κι είμαι `γω μοναχός και σφυρίζω το μπάλο
Και μια στείρα βροχή, που ζητάει να τα βγάλω

Αντιδρώ, δεν μπορώ, με παγώνουν οι στάλες
Πέρνα μέσα, μου λέει, μέσα από τις ψιχάλες
Για να βρεις τα γιατί, πρέπει πρώτα να μάθεις
Να βιώνεις αργά, ό,τι μέλει να πάθεις

Μα εγώ είμαι γω, της φωνάζω και τρέχω
Να κρυφτώ στο σταθμό και σε ό,τι αντέχω
Ανεβαίνω γοργά, βραδινό λεωφορείο
Κατεβαίνω εκεί, χαμηλά στο Θησείο

Έχω φίλους εδώ, που `χουν φύγει απ’ τη τρέλα
Ξέρουν κόλπα πολλά, θα μου δώσουν ομπρέλα
Θα με κρύψουν βαθιά, καμουφλάζ θα μου βρούνε
Ένα σπίτι, δουλειά, κι ό,τι άλλο μισούνε

Μα φωνές παιδικές, στη ρωγμή με τραβάνε
Στον υπόνομο θέλουν την ψυχή μου να πάνε
Στην αρχή της Ερμού, έχουν στήσει παγίδα
Η μορφή τους υγρή, το χρυσάφι του Μίδα

Αμαξάκια γυρνούν, λούνα παρκ στοιχειωμένο
Έχω μείνει παιδί, μα παιδί στοιχειωμένο
Το γνωρίζουν καλά και γι’ αυτό με τραβάνε
Μ’ όλα τ’ άλλα παιδιά που ρωτάνε, ρωτάνε

Έξι χερουβείμ, κρατούν μια λίστα και ουρλιάζουν
Κόρακες γιατροί, σπασμένες σύριγγες κρατούν
Μέσα μου ενδοφλέβιους ορούς αλήθειας βάζουν
Κι όλο κοριτσίστικα ονόματα ζητούν
Τ’ είναι η συνέπεια, η πίστη, η θρησκεία
Τ’ είναι η εγκράτεια και τι η αποχή
Έχεις απ’ τη φύση σου ροπή στην αλητεία
Ζεις και περιφέρεσαι μέσ’ την ανατροπή

Πάσχεις από σύνδρομα κι από υπεροψία
Σνομπάρεις τα επίγεια λες και δε σ’ αφορούν
Μα βλέπουμε στο βάθος σου κρυμμένη την δειλία
Την έλλειψη συνείδησης για όσους σ’ αγαπούν
Γι’ αυτό θα σ’ ανταλλάξουμε με κάποιον που πιστεύει
Σε τούτες τις παγκόσμιες αρχές της συνοχής
Ευθύς θα σ’ απαλλάξουμε απ’ ό,τι περισσεύει
Στις φάλτσες τις απόψεις σου περί συνενοχής

Πρόγονε ατσίγγανε, γενιά φιλτραρισμένη
Οι λέξεις σου στοιχειώσανε και έλεος ζητούν
Εγώ ήμουνα μια άβγαλτη γενιά μεγαλωμένη
Στις κίτρινες εικόνες τους και σ’ ότι άλλο πουν

Τα νέα κουκουλώνονται, αξίες υδραργύρου
Γλιστρούν στις χαραμάδες μου, σαν σπέρμα μυθικό
Αν ήταν να σου έμοιαζα, φορούσα και του Κύρου
Το ένδυμα τ’ αλλόκοτο το νέο ελληνικό

Να μπαίνω στις ειδήσεις τους την ώρα που αγγίζουν
Τα όρια της φύσης τους, το φως που διαρκεί
Του νου τους να γινόμουνα οι φλέβες που μυρίζουν
Ολόδροση μια άνοιξη που θα `ρθει να με βρει

Οι δρόμοι αδιέξοδα, πλαστές φωτογραφίες
Κουλτούρα πεζοδρόμιο, συγγνώμη που αργώ
Να βρω ξανά την ένταση αυτή που μαστιγώνει
τη μέρα που με κάλεσε να την εμπιστευτώ

Αυτή που `χε εξώφυλλο το αναγνωστικό μου
Τα χρόνια που στα μέσα μου ζητούσα να τη βρω
Αυτή που μου χαράκωσε βαθιά μεσ’ το μυαλό μου
Εκείνο το ανήλικο στις σκάλες του μετρό