Ίδιο με ρουσφέτι το παράπονο που ωριμάζει στις καρδιές μας
δεν υπάρχει χρόνος που να μην υπήρξε σε δελτίο ειδήσεων
όπου το τώρα γίνεται εμπρός σαν είδηση μπαρούφα γραμμένη
με κεφαλαία γράμματα κι ας σκοντάφτει και σωριάζεται κοντή
η συλλογική μνήμη μας στον αόριστο ή το παρατατικό
και δε συμμαζεύεται.

Καμιά σκλαβιά δεν κρατάει πάνω από τετρακόσια χρόνια
κι εμείς συντροφικά στοιχισμένοι πίσω από ξερόλες αρχηγούς
πολιτικών κομμάτων σε ένα παράλληλο σύμπαν μαχαιρωνόμαστε
με ύστατο όριο την απόγνωση για τη χαμένη τιμή της μεταπολίτευσης
και με γερασμένη τη πεποίθηση από ψεύτικα αποτελέσματα
δημοσκοπήσεων πως το άσπρο μπορεί να γίνει μαύρο
το σκληρό να γίνει λείο τα μεθυσμένα λόγια οινόπνευμα
που θα ανακουφίσει τις ανοικτές πληγές στα γδαρμένα μας γόνατα
γιατί με λίγη ελπίδα η βροχή θα σταματήσει να καταπίνει
το χώμα της πατρίδας μας ώστε να γαληνέψουν οι χτύποι
της καρδιάς μας παρακολουθώντας το γύρο του θανάτου
με σαράβαλο μοτοσακό χωρίς λάδια και με σπασμένα
τα φρένα σε λαϊκές απογευματινές παραστάσεις.

Μπροστά στο αβέβαιο χαμογελά με κακεντρέχεια ο κίνδυνος
όχι επειδή είναι βαθιά η μεσόγειος θάλασσα που μας ξεπλένει
αλλά επειδή στο σχολείο της ζωής ποτέ δεν μάθαμε πως μπορούμε
να ζήσουμε αξιοπρεπώς όταν έχουμε τα αρχίδια στις φουρτούνες
να πνιγούμε με αυταπάρνηση.