Ω! Τι με ξυπνάς φιλέρημο πουλί γλυκόλαλο της νύχτας;
Εγώ, μόνος, με τη σκέψη μου βυθισμένη στην αλλόκοτη ζωή,
στο μίσος που οδηγεί τον άνθρωπο σε μάταιον αγώνα,
δε μπορώ να σε φτάσω δε σε νιώθω, δε σ’ ακούω.
Η σιωπή και το αστρόφωτο σ’ ερεθίζουν.
Χαίρεσαι τη μοναδική ζωή σου, το χρυσό τ’ αστέρι,
τη δροσιά της νύχτας, τον απόλυτον έρωτά σου.
Μα εγώ, είμαι τόσο μακριά και τόσο κουρασμένος!
Μας χωρίζει μια άβυσσος: Η κοινωνία.

Φωλιασμένο στο δροσερό και νέο φύλλωμα του δέντρου
θα περάσεις τον καιρό σου ευτυχισμένο.
Μα εγώ, αιώνια θλιμμένος σα φυλακισμένος που είμαι,
δε θα `χω, παρά να σού θυμιέμαι μια στιγμή, μια ονειροπόληση,
ένα βλέμμα προς την ευτυχία, που εσύ κερδίζεις τώρα, μόνο,
μέσ’ στην άγια νύχτα, για ένα καιρό και μόνο! Ω! τι με ξυπνάς;

Ακολουθάς το δρόμο σου. Κάνεις τον έρωτά σου. Το τραγούδι σου
αναβρύζει σαν το νερό της ακένωτης πηγής απ’ το ζεστό λαρύγγι σου
που το θερμαίνει ο έρωτας, τρέχει μέσ’ στο διάστημα,
κάτ’ από το φωτισμένο στερέωμα, βρίσκει τον άδολον διαβάτη
και τον βάζει σε έκσταση και συλλογή. Μα, εγώ, έχω κρύα την καρδιά,
έχω κρύα κι’ άδεια την καρδιά — πώς λοιπόν να σε νιώσω,
να σε φτάσω, να σ’ ακούσω, ερημικό πουλί, ερωτικό πουλί,
γλυκόλαλο πουλί της ανοιξιάτικης νύχτας; Μη με ξυπνάς!