Είναι που η ανοιξιάτικη βροχή
δεν δύναται να γεμίσει τον γκρεμό της απουσίας σου
με στάλες από ροδόσταμο
είναι που δεν μπόρεσα να στύψω ακόμη
το πηγάδι του θανάτου
επειδή χωρίς τη φλόγα σου βρίσκομαι καθημερινά
αντίκρυ σε χιλιάδες εκτελεστικά αποσπάσματα.
Είναι που σου λέω σ’ αγαπώ
σ’ όλες τις γλώσσες των λουλουδιών
των εντόμων και των δέντρων
κι εσύ μπορεί να μη μ’ ακούς
που τόσες φορές φόρεσα το ρούχο της απελπισίας
κι ήρθα ικέτης στην Παράδεισό σου
μια βάτος καιόμενη χωρίς έλεος.
Είναι πού το φεγγάρι κυλάει κατά πάνω μου
που όλο μεγαλώνει κι έρχεται ανελέητο
κι άλλη δεν έχω έπαλξη απ’ το γυμνό σου σώμα
δεν έχω άλλη παράκληση
απ’ αυτόν τον ακονισμένο Απρίλιο
που σκέφτομαι να τον καρφώσω
μ’ όλη τη δύναμη του σκότους μου
ανάμεσα ακριβώς στα φυλλοκάρδια της νύχτας
και τότε
“φυλάξου αγάπη μου να σου φωνάξω
γιατί πάλι απόψε
θα πλεύσει στο αίμα ο έρωτάς μας
κι απ’ το πυρακτωμένο στήθος μου
μη φεύγεις μακριά
που ξέρει να φυλάττει τα ζεστά σου χέρια
στ’ αρώματα των γιασεμιών
και στη σιωπή του.