Τόσους αιώνες πορεύεσαι
μέσα στις σκόνες των δρόμων
και στα αίματα των κορμιών
μες στων ψυχών την πηχτή μαύρη λάσπη
το ίδιο φωτεινή
όπως την πρώτη μέρα
το ίδιο εξαίσια
σαν να μη σε άγγιξε ακόμα κανείς
με τα μακριά ξανθά μαλλιά σου να ανεμίζουν
σαν να φυσά αιώνια γύρω σου
η πνοή που σε έπλασε
και τα γαλάζια μάτια σου να ανταμώνουν τον κόσμο
σαν να ανατέλλουν βαθιά τους
όλες οι ώρες των ουρανών
και μυστικά να τρικυμίζουν όλες οι θάλασσες·
με τον ιδρώτα του Έρωτα να τρέχει
και να σχηματίζει τα ποτάμια του
τους καταρράκτες του στα μαλλιά
και στο βαθύ της πλάτης σου αυλάκι
στα πανίσχυρα ανάμεσα μεστά σου στήθια
στη λεπτή σου τη μέση
στους τέλειους γλουτούς
και μετά στων μηρών σου το μελάνιασμα
και στων κνημών
γύρω από τον αγαπημένο σου
το κλείδωμα
στον θείο αστράγαλο
καρπό ακριβό με τη σκληράδα του
στα δυνατά των ποδιών σου ακροδάκτυλα
που ζωή δική τους έχουν
και τα λέω μικρά θηρία
και στο λευκό σου το πέλμα
που όταν γυμνό το βυθίζεις στο χώμα
ξυπνάς τους σπόρους του
και όταν δροσερό το πηγαίνεις στις πέτρες
μερώνεις την άγρια τους θέρμη·
δεν κουράστηκες αιώνες τόσους
Αγαπημένη μου Αθάνατη
με το κορμί σου αυτό
που τις ημέρες είναι φλόγα σάρκινη
και τις νύχτες σάρκα από φωτιά
δεν κουράστηκες
τις λέξεις και τις μουσικές
τα χρώματα των αστεριών τα απόκρυφα
τον σκοτεινό χαλκό
και το λαμπερό το μάρμαρο
δεν κουράστηκες
Αγαπημένη Αθάνατη
να τα ντροπιάζεις·
χίλιες φορές σε θέλουν
και χίλιες σε αγαπούν
οι τεχνίτες αυτού του κόσμου
γιατί τους απελπίζεις
και εγώ άλλες χίλιες
γιατί χωρίς εσένα
θα ήμουν ένας από τους αναρίθμητους
που δεν απελπίζονται
γιατί είναι προτιμότερη μια απελπισία μαζί σου
παρά μια ελπίδα
ή μια σιγουριά
ή ακόμα και μια πίστη
και κάθε γνώση
απ’ όπου όμως εσύ λείπεις
και εγώ
αν ήταν να διαλέξω
και είναι
ανάμεσα σε μια ευτυχία μακριά σου
και μια δυστυχία δίπλα σου
ξέρεις καλά ότι εσένα θα διάλεγα
και ξέρεις ότι εσένα διαλέγω
γιατί μια ευτυχία χωρίς εσένα
είναι μια ευτυχία που πρέπει να ντρέπεται.