Έτσι όπως ανεπαίσθητα περνάς από τη μια εποχή στην άλλη κι
όλα είν’ ακαθόριστα καθώς το φως το χρώμα κ’ οι φωνές της μιας
γίνονται αίσθημα και χύνονται μέσα στην άλλη
όμοια κ’ εγώ ταξίδευα κάτω απ’ τα δέντρα αυτού του γέρου ποταμού
κ’ είχα την Αχερούσια γυναίκα που άλλαζε μορφές στην αγκαλιά μου.

Μαστοί της γης πλόκαμοι ιτιάς μάτια και δέρμα σκίρτημα βυθών και
Κάτω η γύμνια της ατέλειωτη μες στο κουπί μου.
Και στη στροφή που βράδιαζε γυρίζω και τη βλέπω που κιτρίνιζε σαν ν'
άρπαξε ο μισός Αχέροντας φωτιά κι αυτή στη μέση τρίζοντας να καμπουριάζει.
Κ’ εγώ που `χα το σώμα της αγάπης κ’ έτρεμε
γεμίζοντας τις χούφτες πήγαινα βουλιάζοντας
από τη μια στην άλλη μου ηλικία μ’ ένα λαγήνι στάχτη πέρασα στον Άδη.