Τρομακτικὴ καὶ φοβερὰ ἦτο ἡ νὺξ ἐκείνη,
ὁπόταν ἀπὸ τοὐρανοῦ τὸ μέσον ἡ σελήνη
ἐφεγγοβόλει λυπηρὰ
ἐπάνω εἰς τοὺς ἥρωας, ποῦ ἤνοιγον τὰ σμήνη
ἐχθρῶν μὲ ξίφη κοπτερά.

Τρομακτικὴ καὶ φοβερά! Ἐντὸς τοῦ πύργου μνήσκουν,
καὶ πληγωμένοι κι’ ἀσθενεῖς βάλλουσι πῦρ καὶ θνήσκουν
στ’ ἁγιασμένα χώματα.
Ὁ Κιουταχῆς κι’ ὁ Ἰμβραὴμ ἐμβαίνουν, πλὴν εὑρίσκουν
τέφραν ὀστᾶ καὶ πτώματα.

Πόσοι ἐχθροὶ προσβάλλουσι τὴν Ἀττικήν! Θεέ μου,
βοΐζουν τὰ πατήματα ὡς ἡ βοὴ ἀνέμου
φυσῶντος τὸν χειμῶνα.
Κυκλοῦται ἡ ἀκρόπολις κ’ αἱ σφαῖραι τοῦ πολέμου
κλονοῦν τὸν Παρθενῶνα.

Πᾶς μαχητὴς ὅσον κτυπᾷ χειρότερα θυμόνει·
ὁποίας φλόγας τρομερὰς ἐκπέμπει τὸ κανόνι,
τὸ βόλι πῶς συρίζει!
Ὁ θάνατος τὸ δρέπανον ὡς εἰς ἀγρὸν ὑψόνει
καὶ μαχητὰς θερίζει.

Ἐνῷ ἡ μάχη μαίνεται σκληρὰ καὶ αἱματώδης,
ὁποί’ ἀκούεται φωνὴ ὡς κεραυνὸς βροντώδης
στὴν κορυφὴν τῆς ῥάχης;
Ὁ Καραΐσκος ἔρχεται καὶ ῥίπτεται λυσσώδης
εἰς τὰ πυρὰ τῆς μάχης.

Τὸ πεῖσμ’ αὐξάνει· ἐξ ὀργῆς οἱ μαχηταὶ ἀφρίζουν,
αἱμάτων ῥεῖθρα ῥέοντα τοὺς λόφους κοκκινίζουν,
τοῦ Πειραιῶς τὰ χώματα,
καὶ πληγωμένων καὶ νεκρῶν οἱ ἵπποι κατασχίζουν
τὰ σωρευμένα σώματα.