Τέσσαρας ὥρας ἵστατο ἀμφιρρεπὴς ἡ Νίκη·
οἱ ἄνδρες τῆς Ἀράχωβας, ὡς πεινασμένοι λύκοι
ὡρμῶσι τελευταῖον.
Στρέφουν τὰ νῶτα οἱ ἐχθροί· φόβος, σφαγὴ καὶ φρίκη
τοὺς συνοδεύει πλέον.

Ἐφήρμωσε τοῦ Πειραιῶς ἡ πεδιὰς καὶ τ’ ὄρος.
Τοὺς φεύγοντας Ὀθωμανοὺς ἡ Ἄρης αἱμοβόρος
κτυπᾷ καὶ θανατόνει.
Ἀλλ’ ὢ ἀπαίσιον συμβάν, βολὴ θανατηφόρος
τὸν ἥρωα πληγόνει.

Καραϊσκάκη! Ὦ κλεινὴ σκιά, παρηγορήσου.
Ἤδη κοσμεῖς μοκάριος, ἐντὸς τοῦ παραδείσου,
τὰς τάξεις τῶν ἁγίων,
κ’ ἔργον χειρὸς βασιλικῆς, στὸν τόπον τῆς θανῆς σου
ἐγείρεται μνημεῖον.

Παρηγορήσου· ἡ Ἑλλὰς ἰδοὺ ἐλευθεροῦται·
τοῦ Ἐθνισμοῦ τὸ σύμβολον ἐπάνωθεν ὑψοῦται
τ’ ἀρχαίου Παρθενῶνος,
κ’ ἐπὶ αἱμάτων εὐγενῶν μαζῆ του παγιοῦται
τοῦ Ὄθωνος ὁ θρόνος.

Σταυροῦ σημαία ἱερὰ ὑψώθ’ εἰς τὸν ἀέρα·
χαῖρε τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, χαῖρε λαμπρὰ ἡμέρα
τῆς ἀνεξαρτησίας!
Ὤ, χαῖρε! Μία σήμερον ἀντήχ’ εἰς τὸν αἰθέρα
φωνὴ ἐλευθερίας.