Γεννήθηκα στο Λυκοχώρι
μικρό χωριό –Προσήλια–
Αγία Βαρβάρα τώρα
σε μια πλαγιά του όρους Παναιτωλικού

Είδα το λυκαυγές και το λυκόφως
τον απέραντο αγνάντεψα μαγικό
καθάριο κόσμο
τα χρόνια της αθωότητας εκείνα
έζησα τον παλμό μιας άλλης εποχής
την Πρώτη Ανάγνωση του μυστηρίου της Φύσης
την Ποίηση και τη Γραφή την Πρώτη

Είδα τη μάνα να γεννάει και να θάβει
να γνέθει και να στρίβει στο μαλλί
τις έγνοιες της μαγνάδι
να ιδροκοπάει στο όργωμα και στη σπορά
στον θέρο και στ’ αλώνισμα
στον άγριο παιδεμό της με τη γη για το ψωμί

Έπαιξα με τα χώματα και τα νερά
και με το φως του φεγγαριού τον Αλωνάρη
με τα γατιά και τα σκυλιά και τις κωλοφωτιές
ανέβηκα στην καρυδιά και στη φτελιά
χτίσαμε σπίτια κάτω απ’ την κρανιά μας
ζέψαμε τις γάτες με τον Σπύρο
οργώσαμε τη χέρσα γη

Ύστερα ήρθαν χρόνια δίσεκτα
καταραμένα χρόνια
Είδα το χάρο με τα μάτια μου
είδα τον άνθρωπο θηρίο
θύτη αδίστακτο και θύμα
περήφανο σταυρούμενο και άγριο σταυρωτή
Και πάλι αλλάξανε οι καιροί
ήρθαν καλύτεροι ή χειρότεροι
δεν ξέρω

Ξημερωθήκαμε στην Παραβόλα
πρόσφυγες άστεγοι μέσα στον ίδιο μας τον τόπο
μέσα στο ίδιο μας το σώμα
Επιβιώσαμε
Ας είναι Δοξασμένος ο Θεός

Στα μέρη μας γυρίζω νοσταλγός
προσκυνητής και «πειρατής»
να στοχαστώ και να ονειρευτώ
και να ανταμώσω τους νεκρούς μου
μορφές μαραγκιασμένες απ’ τη στέρηση
ξερακιανές
αέρινες φιγούρες
αδειανές ψυχές
φρυγμένες απ’ την κάψα του καλοκαιριού
κι από τις ανελέητες βαρυχειμωνιές
ψυχές αγέρωχες
βουνίσιες
ζωγραφισμένες απ’ τον ήλιο στον γρανίτη
Φορτίο λύπης «ευάγκαλον» η μνήμη

Ένα ταξίδι είναι η ζωή
πρόσκαιρη φυγή
διαφυγή
απόδραση από το διηνεκές του σκότους
προς το φως

«Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο».