Η εξαίσια ζωή όσων ανθρώπων παλεύουν
Είναι φωνή που δε σου τη χαρίζω
Κόσμος ολάκερος να πει το ναι
Να με βιάζει ν’ αλλάξω γνώμη
Είμαι κι εγώ σαν εκείνους
Που δε χαλάν το κέφι τους
Όταν από γκρεμνό κοιτάζουν το θέαμα
Αλαργινό που δεν το ξέρουν τα όνειρα
Δεν το μαντεύει ο δρόμος της δικής τους μέρας

Πάλι θα έρθω σαν τα σκουλήκια
Σε τούτο το χωράφι που λέγεται γη
Να πω ένα παραμύθι
Να πω τα παραμύθια
Που δε φτάνει ο άνεμος να πει
Και χρειάζουμαι εγώ

Θα σ’ αγκαλιάσω και θα ντροπιαστείς
Σαν φύγουν τα σύννεφα
Σαν ταξιδέψει η χαρά
Εκείνων που δεν πονούν
Σαν μείνουμε μόνοι
Μέσα στο δείλι
Σαν στοχαστούμε
Πως ένα ίδιο πρωί
Ένα παντοτινό πρωί
Μας περιμένει.