Ο ήλιος της Βενετίας, επάνω στα μαλλιά μου
χρυσάφι θα ετοιμάσει: έξοχο τέλος όλων
των αλχημειών. Τα φρύδια, που τόσο μοιάζουν
με τα γιοφύρια, φέρνουνε, καθώς το βλέπεις,

πάνωθε από τον κίνδυνο τον σιωπηλό
των ματιών, που τον κλείνει μια, προς τα κανάλια
κρυφή επικοινωνία, έτσι, ώστε, η θάλασσα όλη
μέσα τους ανεβαίνει και πέφτει κι αλλάζει.

Όποιος μια φορά μ’ είδε, φθονεί το σκυλί μου,
τι, απάνω του, πολλές φορές, σε κάποια σπάνιαν
ανάπαυλα, το χέρι μου, που σε καμιά

φωτιά δεν καίεται, άτρωτο πάντα, στολισμένο,
γαληνεύει—. Κι αγόρια, παλιών τζακιών ελπίδες,
στο στόμα μου βουλιάζουν όπως σε φαρμάκι.