Οι δυσκολίες της ποίησης δεν έχουν τελειωμό.
Απ’ τον καιρό που ακόμη μαθητή
με σαγηνεύαν τ’ αλλεπάλληλα ἐντεῦθεν ἐξελαύνει σου
πολλές φορές προσπάθησα ένα ποίημα να συνθέσω
κάπως να πω για τις γοητευτικές σου περιπέτειες στην εχθρική ενδοχώρα
πρόβαλλες πάντα εμπρός μου οδηγός κι εμψυχωτής
ατυχησάντων μισθοφόρων
επίμονος, το ελληνικό σου πείσμα
σίγουρα τ’ άξιζε πολλά κι ωραία ποιήματα
όμως, να! κι αν θέλεις πίστεψέ το
εμπόδιο μέγα έστεκε μπροστά μου σταθερά
αυτό το ανοικονόμητο τ’ όνομα του πατέρα σου.

Εύκολα γράφεις Αλκιβιάδης Κλεινίου, Αλκμεωνίδης,
εύκολα Περικλής Ξανθίππου, αλλά πώς
να γράψεις σε παρακαλώ και Ξενοφών Γρύλλου χωρίς
να χάσεις το παιγνίδι απ’ την αρχή του ποιήματος
χωρίς μακριά να μην πετάξει
κάθε ίχνος απ’ των λέξεων τη μαγεία.
(Τώρα, κι αν θέλεις, μεταξύ μας,
νομίζω το ψυχανεμίστηκες κι ο ίδιος
γι’ αυτό και γύρεψες νωρίς ένα ψευδώνυμο
μα πώς να ψευδονοματίσεις τον γεννήτορα
γρήγορα τα παράτησες λοιπόν και υπέκυψες
στη μοίρα ενός ονόματος
εσύ, που δεν έκαμες πίσω
μπροστά σε μια αυτοκρατορία!)

Κρίμα, κι ακόμα πιο πολύ που το δικό σου όνομα
με ήχο απ’ την ξενία των Ελλήνων όλο και με τραβούσε
επίμονα προσπάθησα χρόνια και χρόνια
με κόλπα ποιητικά επιχείρησα την ατυχία μου να ξορκίσω
πότε ένα άρθρο παρεμβάλλοντας –έβγαινε κάπως ο ρυθμός, μα πάλι
κανένας ήχος ποιητικός, καμιά απογείωση–
πότε με το απλό «Αθηναίος» – ουδέτερο
και πώς να σε παρέδιδα στην ποίηση ως πατρός αδήλου
προσπάθησα, κρίμα το πείσμα μου, ώσπου
στο τέλος αναφώνησα σκασμένος το γνωστό
«ε, δε μας παρατάς κι εσύ κι ο Γρύλλος σου»
και σου `κλεισα κατάμουτρα την πόρτα
πιστεύοντας πως γλύτωσα από σένα οριστικά.

Κι αλήθεια πως οι πένες μου σε ξέχασαν.
Όμως βαθιά, μες στις βαριές μου νύχτες
κάποτε νιώθω να προβάλλεις ξαφνικά από κανένα ψήλωμα
ή μέσα από κοιλάδες χαμηλές, κρυμμένες
ανήσυχα τα μάτια σου ερευνώντας στο σκοτάδι
τα όπλα πάντα σ’ ετοιμότητα
κι όλοι μαζί σου οι μύριοι κυοφορώντας τη διπλή κραυγή
τότε και οι στίχοι ορμούν ξανά μέσ’ απ’ τις λόχμες τους
ανήμερα θεριά με σακατεύουν
αρνούνται να υποκύψουν, να μείνουν έκθετοι κι αδέσποτοι
–σαν ορφανοί πατρός– και μόνο εσένα δέχονται για τίτλο τους
αισθάνομαι σαν Πέρσης που δολοπλοκώ αμυνόμενος
χωρίς τύχη καμιά μ’ εσένα που `μπλεξα
συνέχισε λοιπόν απτόητος στη δύσβατη ενδοχώρα
συνέχισε το δρόμο σου σταθμούς και παρασάγγες
έτσι κι αλλιώς τα βάσανα
της ποίησης δεν έχουν τελειωμό