Τούτη, σπαρνῶνας, διώχνει
τὴ νέα, καθὼς ἀράζει,
καὶ ὁρμητικὰ τὴ σπρώχνει
ἀγνάντια στὸ θεό,
ποῦ ὁλόθερμα φωνάζει:
Σὲ θέλω! - σὲ ἀγαπῶ!

Χρυσή μου! Ἀπ’ ὅσαις ἔχουν
στὰ οὐράνια κατοικία,
ἢ μὲς τὸ πέλαο τρέχουν,
ἢ ἀπάνου πνέουν στὴ γῆ,
δὲ βρίσκεται κἀμμία
μὲ σὲ νὰ συγκριθῇ.

Ἂν εἶναι, ὠϊμέ, γραμμένο
μὲ τοὺς θνητοὺς νὰ ζήσῃς,
κοράσι ἀγαπημένο·
ἂν ὅπου κατοικῶ
γιὰ πάντα νὰ βυθίσῃς
δὲν εἶναι βολετό·

στὸ πλούσιο θὰ σὲ πάω
καὶ ὁλόφωτο ἀκρογιάλι
τῆς χώρας, ποῦ ἀγαπάω
πλέον ἀπὸ κάθε γῆ,
γιατὶ τ’ ἁγνά σου κάλλη
θαρρῶ πῶς βλέπω ἐκεῖ.

Τὰ βλέπω σὰν ἡ μέρα
στ’ ὡραῖο νησὶ χαράζει·
στὸ βραδυνό του αἰθέρα
σὰν εἶναι ἀστροφεγγιά·
στὴ γῆ ποῦ κρίνους βγάζει·
στὸ κῦμα ποῦ γελᾷ.

Γελάει καὶ θὰ ξυπνήσῃ
μακρυὰ στὸ πέλαο ζήλειαις,
εὐθὺς ποῦ καθρεφτίσῃ
ταὶς δύο σας ὀμορφιαίς,
καὶ κράξῃ ἀχτίναις χίλιαις
νὰ παίξουνε μὲ αὐταίς.

Ἔλα! Στὸ μέρος, ὅπου
ἡ γῆ δὲν περιμένει
τὸν ἵδρωτα τοῦ κόπου,
θὰ ἰδῇς μὲ θαυμασμὸ
τ’ ἄνθος κοντὰ νὰ βγαίνῃ
στὸν ὥριμο καρπό!

Βουνὰ μὲ δίχως χιόνι,
λιβάδια εὐτυχισμένα,
ποῦ θρέφουν τὸ λεμόνι,
τὸ κλῆμα, τὴν ἐλῃα,
μοῦ φαίνεται ποῦ ἐσένα
προσμένουν μοναχά.