Η θαλασσινή γυναίκα στέκεται μιλά.

Μ’ αυτό τον ξένο άνδρα που ήταν

έζησε μαζί του στο ισκιερό μέρος της νυχτός.

Απ’ τη μεριά που άκουγε τα όνειρα μες στη γνώση του

πυκνή και ωραία γύρη του περιβολιού

ο αγέρας άνοιγε τις κλειστές πτυχές του πόθου τους

σαν ένα ύφασμα για να ντύσει σώμα.

Ο αγέρας κι αυτή λίγο μαλλί λίγο πρόσωπο να φεύγει

μες στα πορφυρώματα της νύχτας

έλα του φώναζε.

Να φύγουμε μαζί το πλοίο ή σκάλα

μια ζωή κουρέλι στον αγέρα δισταγμοί,

το γρύλισμα του φτωχού άντρα και το κλάμα του παιδιού

έλα του φώναζε η φωνή της αλκυόνα

στα νερά εμείς το πλοίο και το πλήρωμα

κι η βαθιά έλικα του ταξιδιού να γυρίζει πάντα

μες στα σωθικά.

Θα `ναι ωραία στην όχθη της Αιγύπτου

έλα του φώναζε

είμαι η παρθένος Μαρία κι η Μαγδαληνή η πόρνη

κι είσαι ο Ιωσήφ της ηδονής μου

κι ο αρχάγγελος του πόθου μου

έλα να ντυθούμε στα λινά

να σκύψουμε στο φιλιατρό

ωραία θηρία της ερήμου για το νερό και για βρωση.



Δυο στεγνά ποτάμια να χυθεί το βρόχινο νερό

θα `ναι πουλιά στην όχθη ψίθυροι κλαδιών

θα `ναι άκοποι λαοί φυλές μόλις από τα βουνά.

Θα `ναι σπορές ανθρώπων χαραυγές σαν γυρισμοί

θα `ναι λαοί και πλήθη έθνη και γλώσσες.