Πατούσα επί υδάτων.
Κύριε, εσύ με κράταγες
να περπατώ στο κύμα;
Ή τα πουλιά με νήματα
μου δέναν τους αγκώνες
και με τραβούσαν απαλά
δίχως τα κόκαλα να σπάζουν;

Πατούσα επί υδάτων.
Κύριε, εσύ με κράταγες
να περπατώ στο κύμα;
Ή ο αφρός της θάλασσας
διαλέγει ακροβάτες;

Κύριε, μήπως ακόμη με κρατάς
σ’ ένα βυθό βαθύτερο
αληθινά δικό σου;
Εδώ αλάτι ο ουρανός
και άμμος κάθε δρόμος
ναυάγια εδώ οι φίλοι μου
και ψάρια τα παιδιά μου.
Κι αν θέλω πάλι να πνιγώ
δεν έχει άλλο πιο κάτω,
της γης το αίμα μόνο μένει,
εσύ αιώνια πληγή, Κύριέ μου.