Και πώς ορίζεται το πούπουλο.
Και πώς ορίζεται το μέταλλο.

Φλογίζει βασιλεύουσα ανατολή νοτίζει το πρόσωπο
του βρέφους. Αθώο πρωινό. Τα χρώματα αφετηρίας
κόσμου. Εμπρός στο τείχος των προσώπων. Επάλξεις
από βλέμματα. Επάλξεις από χείλια. Επάλξεις από δόντια.

Και πώς το μέταλλο ορίζεται απ’ το πούπουλο.
Και πώς το πούπουλο ορίζεται απ’ το μέταλλο.

Ο ύπνος του. Τα κόκκινα σανδάλια
του φωτός βαθιά μέσα στο μαλακό χρυσάφι
του Αργολικού αιθέρα. Προπύλαια προσώπων.
Απροσμέτρητα. Προπύλαια από βλέμματα.
Προπύλαια από δόντια. Σαθρότητα.
Σαχλότητα προσώπων. Σαπρότητα και λέπρα.
Πώρωση. Φλογίζει νοτίζει απαλά. Λέπρα και πώρωση.

πρόσωπα από εκκωφαντική φρενίτιδα
θανάσιμη οχλαγωγία άσκοπη
ρεύση άχρηστη πραγμάτων και ρημάτων
μια άδικη
αδίστακτη δαπάνη γενέθλιων δυνάμεων
φυλετικών ικμάδων ανόητη και μάταιη σπατάλη
για την ορθοστασία δημόσιων διαφθορέων
πόρνων και διασπαθιστών. Με στόματα σε θύελλα
βροντώδους αλεξίας. Τρυπανισμένα
από την αναζήτηση του ισχυρότερου
μέχρι την έκρηξη όλων των ήλιων
προβολέως
απ’ την εκζήτηση τετανυσμένων στάσεων
σ’ απέραντες
συντριπτικές
επαναλήψεις
ως την αποπεράτωση
της άπορης απληστίας.

Και πώς ορίζεται από την πλάνη ο έρωτας.
Και πώς ορίζεται η σκέψη από την λύπη
κι η αγωνία από την λύτρωση
η φαντασία από την λειψυδρία
το πάθος απ’ τη φαντασία
κι απ’ την υποκρισία η λύτρωση.
Και πώς ορίζεται η πλάνη από τον έρωτα.

Τα πρόσωπα. Σαν
ανοιγμένα φέρετρα. Γελώντας σαν
σπασμένα φέρετρα. Μιλώντας σαν
ανασκαλεμένα σώματα θυμάτων διάχυτα
απ’ την αποφορά του φόνου. Ένα κυκλώπειο
οχυρό με την εκφραστική κενότητα μεγάλων
συλημένων αείμνηστων
μνημάτων. Ο ύπνος του.
Δεν ξέρει.
Γυμνό μπρος στο κολοσσιαίο τείχος.

Και πώς ορίζεται απ’ το βιβλίο η καταστροφή.
Και πώς ορίζεται από το τέλος η συνέχεια
το τέλος από την αρχή
και η αρχή από την αρχή
το τέλος απ’ την ασυνέχεια
και η αρχή απ’ την συνέχεια.
Και πώς ορίζει το βιβλίο η καταστροφή.

Τον έρωτα κανείς δεν έχει.