Ψάχνοντας σε παλιά ποιήματα για ιδέες –
σίγουρα θα είχα κάποια κάποτε;
Κάποιοι έχουν μια ιδέα κάποια στιγμή,
άλλοι εκατομμύρια, κι άλλοι είναι καταδικασμένοι
να περάσουν τη ζωή τους μέσα σε μια ιδέα,
σαν σ’ ένα θάλαμο φυσαλίδων.
Και αυτοί είναι μάλλον οι καχύποπτοι.
Στο κάτω-κάτω, στα ποιήματα δεν υπάρχουν ιδέες.
Ούτε ιδέες στα πράγματα, επίσης –
το όνομα της είναι Wichita.

Αργότερα με τα κεριά πού εμφανίστηκαν στη γιορτή,
μού φάνηκε πόσο βοηθάει όλο αυτό – αν δεν ήταν για δω
θα `μασταν σαν ναυαγοσώστες πού ψάχνουν για θύματα.
Κοίτα, μού `πε ένας σταματώντας με. «το κερί σας, κύριε;»
Πού να πάρει, ξέρω ήταν κάτι πού υποτίθεται θυμόμουνα,
και τώρα είμαι χαμένος.
«Ωχ, όχι δεν είστε, το χαμόγελο σ’ αυτό το μεγάλο ράμφος πτηνού
θά `ταν αρκετό να σας βάλει στο νόημα του μυστήριου και βάλε».
Είναι εδώ για να βοηθήσει,
όλο το πηδημένο έθνος είναι,
μ’ όλο πού παλιρροϊκά κύματα βυζαίνουν τους βράχους του
και σαρωτικές αμμοθύελλες αποτρελαίνουν
τους κατοίκους του.
Κάποιος θα πει ότι είδε μια άγκυρα στον ουρανό –
γιατί στο λέω αυτό;
Είναι γιατί το φως, βιολετί, εγκλωβισμένο,
έκανε τη διαφορά για μια στιγμή εδώ πίσω.

Τα μαυροκόθορνα γερμανικά τακούνια και τα πισινά,
οι μακριές χυτές κάπες για πούλημα, τα άλλα – ναι
είναι ακόμα εδώ;
Κάτι πρέπει να γίνει γι’ αυτό πριν να κάνει το ίδιο.
Ξέρεις πως θα `ναι.
Τα άσπρα τραπέζια με τα τριαντάφυλλα τους είναι τόσο ωραία.
Δεν πειράζει αν το καλαμπόκι σίτεψε.