Μην κοιμηθείς ακόμα.
Μην κλείνεις τα μάτια σου τόσο νωρίς
κι από τον κόσμο σου
μια ώρα αρχύτερα με σπρώχνεις.

Ξέρεις πόσες νύχτες ξόδεψα να σε περιμένω
κάτω από αυτό το ταβάνι
που απόψε και τους δυο μας σκεπάζει
και παράλογα μας κρύβει
από το φως των αστεριών και το φεγγάρι;
Το φεγγάρι - που πολύ θα χαιρόταν να μ’ έβλεπε μαζί σου.
Σαν κουρασμένο μου φάνηκε την τελευταία φορά
χρόνια και χρόνια εκεί επάνω κρεμασμένο
να προσπαθεί μάταια να φωτίσει
τόση γκρεμισμένη ανθρωπότητα
με τέτοια δύστροπη ψυχή.

Ξέρεις πόσο αβάσταχτα γίνονται όλα εδώ μέσα
όταν λείπεις;
Τίποτα δεν είναι αγαπημένα ίδιο.
Τη δυσκολία να υπάρχω μόνος μου
με πράγματα που άγγιξες
την ξέρεις;
Φαντάστηκες ποτέ
την απόλυτη μοναξιά των χεριών μου
όταν τραβούν τα παράθυρα
για να υποδεχτούν το σκοτάδι
και τη δύναμη που χρειάζεται
να ζεις με μια απώλεια;

Σκληρό που είναι
να ξυπνάς το πρωί και να ψάχνεις
μια παρουσία να ευχηθείς "καλημέρα".
Και να μη βιάζεσαι να γυρίσεις από τη δουλειά
γιατί δε σου βρίσκεται κάποιος
να προσδοκεί την επιστροφή σου...

Ξέρεις
πού πηγαίνει ο έρωτας όταν χάνεται;
Πίσω από ποιον θάνατο
πάει και συντονίζεται
για την εφήμερη τη φύση του
να κλάψει;
Μια αλήθεια
που να μη σκοτώνει την χαρά
που μου δίνει το καθαρόαιμο ψέμα σου
- μήπως ξέρεις;

Μην κοιμηθείς ακόμα.
Μην κλείνεις τα μάτια σου τόσο νωρίς
κι από τα όνειρά σου
έξω πάλι με αφήσεις.
Μην κοιμηθείς ακόμα
και τη σιωπή σου ας τρέμω
έτσι όπως εμμένεις
να μη μου απαντάς...

Μην κάνεις τάχα πως λυπάσαι.
Την σπούδασα καλά την απογοήτευση.
Περήφανα σηκώνει το σταυρό σου
που ορθόδοξα επάνω του
θα πας να καρφωθείς.