Πάνω στο πεζούλι άφησες το πρόσωπό σου

ωθώντας προς τα μέσα βίαια

τη στιγμιαία σου απόφαση

ως κάρτα μάταιας επικοινωνίας.

Έχοντας κατά νου το νούμερό μου

παραβίασες την αναμονή μου

απαντώντας αρνητικά στη δική μου κατάφαση

χρησιμοποίησες επιχειρήματα με πειθώ

έχοντας απέναντί σου του σταθμού την εικόνα

με τα ταξί να αναμένουν τους άφαντους πελάτες.

Κατεβάζοντας το ακουστικό

έκλεισες μέσα σου για πάντα

της επιθυμίας μου την ένταση

επικυρώνοντας την απόστασή σου από τα πράγματα

συνήθη τακτική των πολλών που λοξοδρομούν

χωρίς καταισχύνη.

Το ρυτίδωμα του κόλπου

ακτινοβολώντας αμυδρά από τα φώτα των πλοίων

που επέστρεφαν στο μουράγιο

ήταν ένα τεθλασμένο φινάλε λάμψης.

Μα έτσι όπως άφησες τη συσκευή

στη γωνίας την άκρη

πλάι στον κλειστό κάδο των απορριμμάτων

ο αέρας που σηκώθηκε

σκόρπισε τα μάταια λόγια σου

τα κομπιάσματα της φωνής

ἐνα πλήθος συμπεράσματα

αμφίβολης αξίας υπαινιγμούς

και κοινότοπες υποθέσεις.