Πώς γίνεται ανεπαίσθητα να καμπυλώνει
Έτσι η ευθεία
Που να ξεντύνονται οι θεοί
Και το από καταβολής μας Τρυφερό
Ως ρόμβος να στέκεται μελωδικός
Στο αχανές Μικρό ;
Πάλλει η καρδιά στις πέτρες
Ψίχα οι καημοί
Και τα νυχτέρια στο στόμα σου
Τα μεσημέρια που οσμίστηκε
Γάλα έγχορδο
Και τα ελάφια των παλμών
Τα κλωναράκια
Οι εύθραυστοι των πόθων νεοσσοί
Μες στις φωλιές των φόβων μας που είμαστε
Πώς γίνεται όλα ν’ ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΙ
Όταν βαστάς μια πέτρα ;

Μα πού ακούστηκε το Είναι ολόκρουστο ποτές
Απ’ ένα Τίποτα ν’ αγγειοπλάθεται ;