Το κύμα που σκάει στην πλώρη
το ίδιο εδώ και χρόνια
πολυταξιδεμένο μουγκό.
Σπαρταράει ν’ ανέβει στη γη,
παρακαλεί το αλάτι να βγάλει
να γίνει νερό ιερό.
Όνειρα σ’ όνειρα αλλάζουν
οι φουρτούνες σε πρίμα καιρό.
Και ποιος δε θέλει να κλάψει
αντί για αρμύρα αγιασμό;

Διχάζει το σώμα η θάλασσα,
πνίγει κι αφήνει αγέρες,
λυτρώνει, προσφέρει, γεννά.
Το πώς σκοτώνει ποτέ δεν ξεχνά.
Κι ας νομίζει πως κάποτε θ’ άλλαζε.

Θ’ αλλάσσω. Θ’ άλλασσα.
Υποσχέσεις που δεν κρατάς μην δίνεις
γιατί γίνονται μητροκτόνες της ελπίδας που γέννησαν.
Μη μιλάς.
Γι’ αυτό είναι μουγκή η θάλασσα. Για να μη κρατά υποσχέσεις.
Υποσχέσεις που αθετεί.
Ψυχή της δίνεις.
Πανί γυρίζει.
Χωρίς σώμα.
Χωρίς φιλί.

Κι αν σου δώσω αυτό το λευκό πουκάμισο;
Θα μου γυρίσεις μια ψυχή που μου πήρες;
Ε, θάλασσα;
Ψυχή που πήρες γι’ αγιασμό
Πανί μου γύρισες γι’ αρμύρα.
Πάρ’ το λευκό πουκάμισο με τον σταυρό.
Και γύρνα μου ψυχή.
Λευκή ψυχή ιερή.

Βέβηλο σώμα, θάλασσα.
Νεκρή χτυπιέσαι στα βράχια.

Στους αστερίες που μάζεψα και κάρφωσα στην πλώρη
Ποτέ δεν πίστεψα
γιατί μου είπαν τα μισά
και τα άλλα μισά τα πνίξανε μέσα στα πλευρά τους.
Γιατί πονάν τα κύματα. Πονά η θάλασσα.
Γι’ αυτό χτυπιέται.
Ανίερες πράξεις στο όνομα της αγάπης.

Η αγάπη ποτέ δε φτάνει.
Είναι πάντα λίγη για να κρατάει σε αγωνία το θυμικό.
Πολύς είναι μόνον ο φόβος,
που τρελαίνει τη γη να περιστρέφεται.

Έτσι αφήνω το κύμα να φύγει βουβά
ξέροντας πια πως τίποτα δε θ’ άλλαζε.
Τίποτα δε θα μπορούσε να αλλάξει.
Απλά αυτή η θάλασσα αγαπά τη γη.
Σέρνει λευκά πανιά στη μήτρα της
για να μην ξεχαστεί ποτέ η παντοδυναμία της.

Ο φόβος νικά την αγάπη
την κυριεύει με δάκρυ
κι αναθέματα στο φως και το σκοτάδι.