Δίχως πασχαλιές η κόμη του, η όψη σου από γυαλί καθρέφτη.
Από μάτι σε μάτι ταξιδεύει το σύννεφο, όπως τα Σόδομα προς
  τη Βαβέλ:
σαν φύλλωμα τον πύργο αποψιλώνει και ξεσπάει στον
   θκειαφένιο θάμνο επάνω την οργή του.

Ύστερα συσπάται μι’ αστραπή γύρω από το στόμα σου – το
  βάραθρο εκείνο εκεί με του βιολιού τα λείψανα.
Με χιονόδοντα κρατάει κάποιος το δοξάρι: ω, πόσο πιο ωραία
  το καλάμι ακουγότανε!

Αγαπημένη, κι εσύ `σαι το καλάμι κι εμείς οι άλλοι όλοι η βροχή·
κρασί απαράμιλλο το σώμα σου, και το ρουφάμε δέκα-δέκα·
βάρκα στα στάχυα η καρδιά σου ανάμεσα, και την δοιακίζουμε
  να πάει στη νύχτα·
μια σταμνίτσα γαλάζιο, έτσι ανάλαφρη χορεύεις από πάνω μας,
  κι εμείς κοιμόμαστε…

Απ’ το αντίσκηνο μπροστά συντάσσεται η κεντουρία, κι εμείς
  σε κουβαλάμε ευωχούμενοι στο μνήμα.
Και στην κεραμοσκεπή του κόσμου κατρακυλάει τώρα πια το
   σκληρό των ονείρων το τάληρο.