Πάντα θα φταίει ένας φτωχός διάβολος για όλα τα δεινά μας.
Τα στοιχειά θα ενέπνεαν για χρόνια ακόμη το ανθρώπινο είδος.
Μια κακιά γυναίκα,
ένας μεθύστακας πατέρας,
ο καρκίνος που τον βάφτισαν λύκο
σάματις λάθεψε για κάτι το ζωο το κακόμοιρο.
Τα παιδικά τα χρόνια
με τη μπουκιά βαλμένη ως το λάρυγγα
για να καταλάβεις από νωρίς ποιος κάνει κουμάντο στο
«μια φορά κι ένα καιρό…»
και ύστερα οι στερήσεις.
Η εφηβεία που δεν βολεύεται με καμία καλή ζαριά,
το φουλ του άσσου στη χασούρα.
Το σώμα σου που δε λέει να μονιάσει με τη πραγματική σου ηλικία.
Τα όνειρα που σκοτώνονται κοντράροντας ψυχές.
Τα ελπιδοφόρα βλέμματα απόμαχης γυναίκας
με μια γυάλινη γκαζόζα να βολεύει τις προσμονές σου.
Τις Κυριακές η ξινή μεταλαβιά
με το `να χέρι στο σταυρό
και τ’ άλλο στ’ αχαμνά.
Η δεύτερη δεκαετία
που στριμώχνονται τα δάχτυλα
για πάντα μες στα μάτια
και κράζουν τα συκώτια
σαν λιμοσκοτωμένα ζωα.

Το Παρίσι που σού `ρχεται αρχάγγελος στο στόμα
κι αργότερα λειμώνας με πουρνάρια.
Μια πιστολιά στο κρόταφο
γινάτι σου `χει γίνει
να δοκιμάζεις στα χλωρά περβάζια του χωριού σου.
Η κάμαρη που ξεκινάνε όλα
με τη συνήθεια να χαζεύεις αλκοολικούς γέροντες στο δρόμο
κι ακόρεστους πολέμους να σφάζουν τα κορμιά τους.
Δυο καμπάνες μνημόσυνο να `ναι κι αυτά.
Ολάκερο το κρασί πριν πέσει ο ήλιος.
Ολόκληρος και ο χορός πριν φτύσεις το φεγγάρι.
Αΰπνωτα τα πλοία με τα πουλιά στις κουπαστές τους.
Αθάμπωτα τα τρένα από στερνές γυναίκες.
Ξεκρέμαστα και τα κορμιά απ’ τις επιθυμίες.
Ορθός κι ο φτωχοδιάβολος σαν πας για το κρεβάτι.