Διχασμένες λέξεις, διχασμένα νοήματα στάζουν φιλαρέσκεια.
Μαντεύω, μαντεύεις, μαντεύουμε.
Ο μεγάλος φόβος για το άγνωστο μας απωθεί απ’ την ένωση,
Παρότι το άγνωστο το κατοικούμε.
Η ελπίδα μας βαραίνει και ας ντυνόμαστε εξαρχής με το μάταιο.
Δυϊσμός ακόμα και στα νοήματα και θέλω να τα πετάξω από πάνω μου μονομιάς.
Το γυμνό είναι το αγνό, πώς μπερδευτήκαμε έτσι.
Ντυμένοι με προσωρινή φορεσιά ζεστών λέξεων
ή σκληραγωγημένοι στην άνευ όρου σιωπή.
Όντας διχασμένοι. Αλλού η αγάπη, αλλού ο έρωτας.
Τα ψάχνουμε και τα δύο σαν παρεξηγημένες έννοιες.
Ξεχάσαμε να βρούμε τα πρόσωπα που θα μας εμπνεύσουν
να παραδοθούμε σ’ αυτές.
Κάτι μου λέει πως αν δε μας το προκαλέσουν τα πρόσωπα,
κινδυνεύουμε να νιώσουμε σκέτους ορισμούς.
Κατασυγκινημένοι, αδιαφορώντας, ο απόλυτος διχασμός.