Η νύχτα τραμπαλίζεται
Σε απέραντη αιώρα από καπνό
Τ’ αηδόνια της μουσικά πριόνια
–Μελωδίες εφιαλτικές–
Κάνουν να τρέμει το θαμπό φεγγάρι του χειμώνα
Καπνίζουν σόμπες αυτοσχέδια τζάκια καμινάδες
Καπνίζουν τα μπαλκόνια
Τ’ ανοιχτά παράθυρα οι αυλές.

Είναι που στον πάτο της κόλασης στην πόλη
Ρομαντικοί φτωχοδιάβολοι κρυώνουν.

Πριονίζουν
Κλαριά μουριάς και νεραντζιάς στους δρόμους
Τραπέζια ξύλινα –άλλοτε γιορτινά–
Σερβάντες καρέκλες κρεβάτια – και τα παιδικά
(Στο πάτωμα θα κοιμηθούν αγκαλιασμένοι)

Πριονίζουν
Σαν από ιερή μανία αφιονισμένοι.

Ξυλοπόδαρα ο ακροβάτης
Πατερίτσες η μαθήτρια με το σπασμένο πόδι
Μωρά τις κούνιες τους
Κονσόλες οι παλαιοπώλες
Το ξύλινο χέρι του ο ανάπηρος
(Παρ’ ολίγο το κοντάρι της σημαίας οι φαντάροι)

Πριόνια άγρια τριζόνια του χειμώνα
Πριονίζουν βαθιά∙ όλο και πιο βαθιά.

Τραύματα φόβους ενοχές
Εικασίες ικεσίες διδαχές
Τους αρμούς τους δεσμούς τους θεσμούς
Τις δεσμεύσεις
Πριονίζουν
Τα όνειρα τρίζουν
Έτσι που τ’ όραμα γυμνό απόμεινε
Ίσως γλιτώσει ελπίδα.

Η νύχτα τραμπαλίζεται
Σε απέραντη αιώρα από καπνό
Τ’ αηδόνια της μουσικά πριόνια
–Μελωδίες εφιαλτικές–
Κάνουν να τρέμει το θαμπό φεγγάρι του χειμώνα
Καπνίζουν σόμπες αυτοσχέδια τζάκια καμινάδες
Καπνίζουν τα μπαλκόνια
Τ’ ανοιχτά παράθυρα οι αυλές...