Σ’ όλη τη ζωή ποιο κίνητρο, σαν τι μας ανυψώνει,
ποιό μάγι ανέσπερο συχνά μας ζει, μας συντηρεί;
Στα πρώτα χρόνια ο έρωτας, φλόγα ψυχής μας ζωνει,
μας πυρπολεί το ιδανικό που ο χρόνος θα χαρεί.

Κάποια του πνεύματος χαρά για μέλλον, που θα στρώνει
με ρόδα τ’ άυλο διάβα του, ώριμη γνώση αδρή,
μια ιστορία –τάχα γλυκιά;– που ο θρίαμβος θα χρυσώνει
τρόπαια κατακτήσεων, πείρα πικρή, σκληρή.

Μοτίβο μιας κατεύθυνσης, σειρηνικό τραγούδι
ο ιδρώς του κόπου, πάλεμα νυχτόημερο, ρητό,
τ’ αέρι, της λύρας ο σκοπός, τ’ άρωμα απ’ το λουλούδι,

η Μουσική, η ωραία αυγή κι η δύση, ρεμβασμό
που δίνουν στην ψυχή, το φως, το κύμα κι η σελήνη
που ρίχνει στις νυχτιές, σε θάλασσας γαλήνη.